ZACZYTANA MAJKA: 2020

Jesteś bronią, zwycięzcą, wojownikiem i opoką narodu. Kiedy wydaje się, że nareszcie możesz odetchnąć, życie znów zaskakuje. Zaczyna się z pozoru niewinnie, ale u Cornwella nic nie dzieje się bez przyczyny...

Jak zaznaczyłam we wstępie - tom dwunasty zaczyna się niewinnie: znikają dwie rybackie łodzie. Zdarza się - rabusie istnieją i na morzu. Jednak piraci nie torturują swoich ofiar, a wyrzucone na brzeg ciało niewątpliwie nosi oznaki przemyślanych tortur. Coś się stanowczo święci...

Bernard Cornwell
Miecz królów
Wojny Wikingów #12
Wydawnictwo Otwarte
Tłumaczenie: Anna Dobrzańska

Wielbicieli faktów ostrzegam - w tym tomie wydarzenia historyczne prawie zupełnie oddają pola przygodzie i fantazji autora. Jednak to za co pokochałam tę serię: plastyczność, akcja, ironiczny humor, nadal jest żywe i wciąga za każdym razem. Postać głównego bohatera niesamowicie wyewoluowała poprzez kolejne tomy, a czytelnik dostrzega, jak każde z wydarzeń wywierała wpływ na jego charakter. I o dziwo, Miecz królów pokazuję, że Uhtred również ma swoje słabości wynikające chociażby z podeszłego wieku. Dzięki temu zabiegowi stał się bardziej ludzki, dokładnie tak jak reszta bohaterów - przedstawieni w całej palecie barw, zdolni czynić i dobro, i zło.

Poczucie realności i plastyczności towarzyszyło mi nie tylko podczas poznawania bohaterów - również realia epoki, tradycje, zwyczaje, opisy przyrody, konfliktów czy życia w cieniu tworzącego się państwa - raczkującej dopiero Anglii - oddane są z niesamowitą dbałością, niezaciemniającą akcji.

Niewielu jest autorów, którzy potrafią utrzymać wysoki poziom i intensywność akcji przez całą sagę. Bernardowi Cornwellowi się to udało, czym zyskał mój szacunek i szczery podziw. Cóż więcej rzec?

Podejrzewam, że niejeden fan sagi Wojny Wikingów jak i "czytający, gdy wyjdzie cała seria" zastanawia się czy Miecz królów jest ostatnim tomem przygód nieustraszonego i niezniszczalnego Uhtreda. Jak na tę chwilę na język polski zostały przetłumaczone wszystkie istniejące tomy i nie spotkałam się z zapowiedziami kolejnego - nawet na stronie autora. Lecz co gra w sercu i umyśle Bernarda Cornwella, wie tylko on.

Ale już teraz bez wymówek - zaleca kawę (lub inny ciepły napój) w dłoń i zabierać się za czytanie!

Psyt!
Recenzje pozostałych tomów znajdziecie pod tagiem: WIKINGOWE PIĄTKI

Photo by Thought Catalog on Unsplash

Friday, February 14, 2020 2 komentarze

Rzadko mi się zdarza, abym sięgnęła po paździerz, z gatunku, który lubię czytać. Dodatkowo promocja dwa miesiące przed premierą, wręcz stawiała tę historię na piedestał. O co tyle szumu? Szczerze nie mam pojęcia... To pozycja z półki książki dla kobiet.

Uwierzcie mi ja naprawdę próbowałam ją skończyć, ale nie dałam rady. Kiedyś jeszcze mówiłam sobie, że będę doczytywać każdą książkę, którą zaczynam. Jednak stwierdziłam, że po co marnować sobie czas na coś, co jest słabe i co nam się nie podoba? Właśnie. Tak się stało z „Nero”, książką, którą i tak bardzo długo znosiłam, mówiąc co kilka akapitów: eee, ale serio? Co tu się wyrabia? Ale o co chodzi? Szczerze to sama nie wierzyłam w to, co czytam, miałam wrażenie, że wzrok płata mi figle i że to tylko słaby żart. Nie. Ta książka jest słaba. Pod względem tłumaczenia, składu, korekty. Zła. Tak, zła też jest.

Sarah Brianne

Nero

Made Man #1

Wydawnictwo NieZwykłe

Tłumaczenie

Nie sądziłam, że po raz pierwszy przyjdzie mi powiedzieć, że tej lektury nie da się czytać. To już trzecie sparzenie się książkami z Wydawnictwa NieZwykłego i to chyba znak, żeby nie czytać książek wychwalanych pod niebiosa przed premierą. Najlepszy mafijny romansowy paździerz roku, EVER. Ale okej opowiem trochę o treści, abyście nie mówili, że tylko pluję jadem i pewnie nie zrozumiałam treści i przesłania tej historii...

Elle i jej przyjaciółka Chloe są w szkole prześladowane przez tych lepszych, bardziej bogatych, obrzydliwie pięknych nastolatków, którym nie wiedząc czemu wszyscy na wszystko pozwalają. A na grożenie śmiercią nikt nie reaguje, ponieważ to chleb powszedni tej elitarnej placówki. I tak żaden nauczyciel nawet nie ruszy palcem, aby coś z tym zrobić. Po prostu te obrzydliwie napuszone nastolatki są jak krowy puszczone samopas na łąkę. Taka trochę samowolka: 'róbta, co chceta'. Jednak to prześladowanie obu bohaterek w pewnym momencie stało się przerysowane. O ile rozumiem, że liceum to dżungla i trzeba niekiedy walczyć o przerwanie, to nie, w takie akcje już nie wierzę. Autorka pewnie chciała przedstawić emocjonalny aspekt tych szykanowań, ale niestety wcale ich nie było. Ta izolacja była sztuczna i ukazywała tylko głupotę zarówno Elle jak i Chloe. Bo przecież nawet mały bezbronny kotek w chwili zagrożenia się broni a tu właściwie, nawet jak Nero stanął w obronie Elle, to ona tylko i wyłącznie się uśmiechała jak głupie cielę. A jak już mowa o nim, to Nero wywoływał u mnie myśli typu — za jakie grzechy cierpię takie katusze. Elle wywoływała chęć uderzania głową o poduszkę, a on irytację do potęgi entej. Najpierw staje w jej obronie, potem stawia sobie za cel chronienie jej, a następnie jakieś dzikie prawa i ustala zasady, że zemści się na wszystkich za to, co jej robili. To znaczy, jak się nad nią znęcali. Nie zapominajmy, że w tej szkole nauczyciele cały rok mają wakacje. I rodzice też są ślepi.

Normalnie mafiozo jak się patrzy ten Nero. Jeszcze brakuje mu tylko dać order za najlepszego mena na tym świecie. Nie pomijając faktu, że wcześniej miał w poważaniu czy Królowa Lodu — Cassanda powie do niej kelnerko, czy dziwoląg do jej przyjaciółki i będzie jej niedobrze. Że będzie chciała zwymiotować na środku stołówki. Ta zmiana Nero była taka, jak infantylność tych wszystkich bohaterów razem wziętych. Tak. Każda postać w powieści jest głupsza od głupszej wersji samego siebie. No i do tego wątek romansu mafijnego? Przepraszam, ale nie dostrzegłam go w żadnym rozdziale. Mafia to chyba tylko jakieś słowo, które Nero czy Elle chciało sobie przeliterować. Sięgnęłam tylko po tę książkę z nowości, ponieważ był w niej wątek mafijny, a ostatnio po przeczytaniu „Zabić Sarai”, chciałam więcej takich historii. Zaciekawiły mnie te wątki. Jednak mafii w tej książce tyle, co mały kotek napłakał.

Słowo mafia to był tylko i wyłącznie chwyt marketingowy wydawnictwa, aby dobrze sprzedać produkt. Okej, rozumiem to, sama pracuję w Wydawnictwie i zawsze chce się sprzedać książki, które się wydaje, ale nie za cenę wprowadzania ludzi w błąd. Dla mnie „Nero” to książka YA z problemami nastolatków, którzy są sami na świecie, bo dorośli nie istnieją. Z kolei ta cała mafia to takie tło do historii. A żeby było mroczniej i ciekawiej. Dodatkowo różne głupotki w tej książce, typu znikające kanapki, które mnie rozbawiły. Czy choćby skład i błędy książki, które według mnie wołają o pomstę do nieba. Już niejednokrotnie ktoś zwracał na to uwagę. Wielokrotna ilość powtórzeń typu: Elle to, Elle tamto, Chloe powiedziała, Chloe poszła, Chloe zrobiła, Nero tu i tam. Istnieje coś takiego jak słownik synonimów i zamiast imienia jest tyle określeń typu — dziewczyna, chłopak, przyjaciółka, ona, on, etc. Szkoda i to wielka, bo liczyłam, że to będzie coś super.

Także czy polecam? Nie. Czy powinniście ją czytać? Sami oceńcie po mojej recenzji. To moje zdanie. Jednak dla mnie „Nero” to bardzo infantylna książka, albo bardziej jakaś historyjka z Wattpada pełna niedociągnięć po drodze. Zawiodłam się.

Tuesday, February 11, 2020 1 komentarze

Corinne Michaels jest mi bardzo dobrze znana, a poznałam ją dzięki serii Salvation, która mam nadzieję pojawi się u nas w całości. Historia Catherine stała się moją ulubioną.

Według mnie „Beloved” to coś więcej niż tylko opowiastka o dziewczynie, którą ktoś zawiódł i już na samym początku się o tym dowiadujemy. To co ją spotkało, gdy była małą dziewczynką, bardzo nią wstrząsnęło i od tamtego czasu bohaterka bardzo mocno walczy o siebie. Jednak kilkanaście lat później los ponownie ją doświadcza, gdyż przyłapuje narzeczonego z inną kobietą w ich łóżku. A były narzeczony uważa, że zdrada to jej wina i na dodatek dodaje, że nie jest wystarczająco dobra i godna by być kochaną. Okrutne? I to jak! To jednak nie pozwala jej tak w pełni się załamać, bo mimo iż były narzeczony wciąż, w jakiś sposób pojawia się w jej życiu, to Catherine nie chce dać mu satysfakcji, że ją zniszczył...

Corinne Michaels

Beloved

Salvation #1

BAAE Publishing

Pewnego wieczoru główna bohaterka na swojej drodze spotyka Jacksona, na imprezie z przyjaciółkami, ale nie chce z nim rozmawiać. Uważa, że będzie tylko kolejnym mężczyzną w jej życiu, który ją zawiedzie. Jednak los bywa przewrotny i po jakimś czasie ponownie krzyżuje ich drogi ze sobą, a wtedy Jackson powoli przełamuje strach Catherine. To co charakteryzuje Jacksona to fakt, że on wie co to znaczy strata, ból serca i poczucie winy. Towarzyszy mu to każdego dnia i tak samo jak Cath postanowił schować swoje serce. Jednak z dniem, kiedy poznał kobietę, poczuł, że może coś się zmienić. Bowiem mężczyzna nie wyobrażał sobie, że ktoś ponownie rozbudzi w nim uczucia, że przykuje jego uwagę i że dotrze do jego serca. To szczerość Catherine, która podzieliła się swoimi obawami i przeszłością z Jacksonem, pozwoliły mu trochę wierzyć w lepsze jutro. Jednak sam nie był w stanie przyznać się do własnych.

To powieść, która była debiutem autorki. Bohaterowie tej historii byli dla mnie idealni. Mieli swoje wady i zalety, a sekrety były dawkowane w taki sposób, że wszystko współgrało z emocjami i wszystkimi emocjami jakie Corinne Michaels chciała przekazać. Styl pisarki jest bardzo dobry i mimo języka angielskiego nie miałam problemu ze zrozumieniem. Historia podobała mi się od początku do końca. Akcja i postacie są dobrze skonstruowane i to chyba w tym wszystkim jest najważniejsze. Lubię trudnych i skomplikowanych bohaterów, którzy zaskakują. Catherine miała złamane serce, ale Jackson z kolei był mężczyzną, który ukrywał swój ból, wręcz on go dusił w sobie. Problemy Cath też bardzo mnie zaangażowały i czułam emocjonalny aspekt jej walki. Wiele przeszła ta młoda kobieta i to te problemy sprawiły, że była pełna niepewności i wątpliwości. Jednak Corinne Michaels zadbała o to, aby bohaterka zdała sobie sprawę z tego jak się czuje i żeby zobaczyła to przysłowiowe światełko w tunelu. To pomogło Catherine podjąć walkę i zepchnąć te niechciane głosy w głowie. Aż nie wiem, co mogę powiedzieć, bo wszystko tak naprawdę wyjaśni się w kolejnym tomie.

Po takim zakończeniu wiem, że będę musiała w najbliższym czasie sięgnąć po kolejną część. Jestem fanką tej autorki i jak na razie tylko jedna jej powieść mi się nie spodobała. Dla tych, którzy uwielbiają romanse i charakternych bohaterów, myślę, że ta historia jest dla niego. Dobrze byłoby gdyby Wydawnictwo Szósty Zmysł zastanowił się nad kontynuacją tej serii. Bohaterowie ciekawi, którzy muszą przezwyciężać swoje lęki, chronić blizny z przeszłości, a co najważniejsze walczyć o miłość. Zdecydowanie jedna z lepszych książek pani Michaels.

Zdjęcie: freepik.com - freepik

Sunday, February 09, 2020 1 komentarze

Jeśli jesteście fanami Mony Kasten to myślę, że twórczość autorki serii First równie mocno będzie się podobać. Z wielką niecierpliwością czekałam na paczkę z księgarni, aby poznać historię Tate oraz Trevora.

Książki z gatunku New Adult mogą być do siebie podobne i to może niektórych męczyć. Jednak mnie jako czytelniczkę zadowalają i mimo podobieństw trzeciej części z serii First, to i tak będę mówiła Wam, że warto po nią sięgnąć. Ja pochłonęłam ją w dwa dni. A w trzecim tomie poznajemy historię bohaterów, których już troszkę poznaliśmy. Ich historia ma w sobie coś wyjątkowego, coś, co urzekło mnie i sprawiło, że potrzebowałam kilku dni na uporządkowanie myśli.

Bianca Iosivoni

First Last Night

First #3

Wydawnictwo Jaguar

Tłumaczenie Emilia Skowrońska

Tate i Trevor to przyjaciele i z pewnych przyczyn on bardzo się o nią troszczy i pomaga w wielu rzeczach. To z kolei powoduje u dziewczyny dziwne uczucie i sama nie wie jak ma interpretować zachowanie chłopaka. Trudno jej się przed sobą przyznać, ale od dawana jest zauroczona Trevorem. Jednocześnie bohaterka zmaga się z pewnymi traumatycznymi wydarzeniami w jej życiu, o których pragnie zapomnieć. Dlaczego Trevor się tak zachowuje i dlaczego aż tak bardzo angażował się w rozwikłanie przeszłości przyjaciółki. Czy chłopak może wiedzieć, co się takiego wydarzyło?

PRZECZYTAJ: Nowy początek to też nowe szanse...

Muszę przyznać, że „First Last Night” przez pierwsze kilkanaście rozdziałów było do siebie bardzo podobne. Miałam wrażenie, że bohaterowie odbijają od siebie piłeczkę, a ja czytam o tym samym. Przyznaję to miało swój urok, ponieważ Tate i Trevor zachowywali się jak żuraw i czapla. Gdy jedno chciało, to drugie nie i tak w kółko. Trevor opiekując się Tate, jednocześnie trzymał ją na dystans, co mnie osobiście irytowało i do pewnego momentu nie było zrozumiałe. Z Tate było podobnie, ale tu Bianca Iosivoni wydaje mi się, że skupiła się bardziej na pokazaniu jej wewnętrznej autodestrukcji spowodowanej traumatycznymi wydarzeniami z życia. Gdy w końcu dowiedziałam się, co tak naprawdę doprowadziło ją do takiego stanu, to wiedziałam, że bardzo cierpiała po stracie brata i dodatkowo nie mogła pogodzić się z tym i dlatego się o to obwiniała. Tutaj przyszło też na lekkie załamanie w relacji dwójki głównych bohaterów, ale nie wątpiłam w to, że autorka tuż przed końcem zepnie wszystko w taki sposób, aby wlać w serca czytelników jeszcze więcej ciepłych uczuć.

Wydaje mi się, że pomysł na historię był dobry, ale miałam po przeczytaniu spory niedosyt. Książka jest napisana w podobnym stylu jak dwie poprzednie części, a rozpoczyna się wspólną nocą dwójki bohaterów. Nic wielkiego i to nie spojler. Dopiero kolejne wydarzenia mogą zaskoczyć. Dodatkowo spotykamy innych bohaterów, których mogliśmy poznać we wcześniejszych odsłonach serii. To dobrze, że pojawia się tutaj dbałość o tło historii. To sprawia, że jest ona bardziej realna niż mogłoby się wydawać.

PRZECZYTAJ: Czy warto ryzykować przyjaźń dla czegoś więcej?

„First Last Night” jako jedna z nowości, która stoi na półce książki dla młodzieży, obok Mony Kasten czy Valentiny Fast. Pokuszę się o powiedzenie, że na przestrzeni historii od autorki, to druga wydaje się być ciut słabsza. Jednak każda z nich wnosi zupełnie coś innego. Okładki są urocze i pasują do siebie. Ja z niecierpliwością wyczekuję czwartego tomu o Masonie. Jestem ciekawa, co ten buntownik wymyśli. Przecież to, co go spotkało w pierwszym tomie, było jego winą i zasłużył sobie na to. (Zawsze gdy sobie przypominam tę scenę, to chce mi się śmiać). Jeśli zastanawiacie się czy bohaterowie byli autentyczni, to tak. Tate to po prostu Tate, którą znamy, która często bywała lekceważona, ale gdy ma coś do powiedzenia to mówi to i nie próbuje udawać. Trevor to zagadkowa postać. Jest trochę zdystansowany i nie lubi tak imprezować, a to jak opiekował się dziewczyną było urocze.

Wniosek? Jeśli czytaliście poprzednie tomy z serii First, to myślę, że i ten spodoba się jego fanom i nie tylko. To jedna Ja świetnie się przy nim bawiłam. Niby mówią, że NA jest do siebie podobne, ale mimo podobieństw znajduje się w tej serii tyle elementów, które są zupełnie inne, że kompletnie nie zwraca się uwagi na to czy gdzieś to się już czytało, czy nie. Miłego czytania!

Friday, February 07, 2020 1 komentarze

Gdy nie było jeszcze takiego bum na pana Mroza, przeczytałam jego serię Parabellum i bardzo mi się podobała. Potem długo nic, aż do teraz. „Behawiorysta” pozytywnie mnie zaskoczył i to była bardzo dobra książka!

Czytając powieść czułam się jak bohaterowie tej książki, którzy byli w potrzasku. Strach, bezsilność czy przerażenie to ułamek tego, co się działo. Pewnego dnia w jednym z przedszkoli dochodzi do zamachu. Do budynku dostaje się mężczyzna, który tak naprawdę nie przedstawia ani żadnych żądań czy oczekiwań. On w swojej głowie ma pewien plan i postanawia go wykonać, nieważne jaka będzie tego cena, zrobi to nawet za cenę życia swojego czy przetrzymywanych osób. Dodatkowo zawiadomiona policja również rozkłada ręce, a Kompozytor - tak mężczyzna został nazwany przez media - transmituje na żywo przez Internet swój plan, żądając od ludzi wyboru. Nikt nie wie, co można zrobić, więc policja nie ma innego wyjścia, musi zwrócić się o pomoc do byłego prokuratora, który jest jednocześnie ekspertem w komunikacji niewerbalnej.

Remigiusz mróz
Behawiorysta
Seria Gerard Edling #1
Wydawnictwo Filia

Gdy już na pierwszych stronach powieści poznałam Gerarda Edlinga, wiedziałam, że ta postać wywrze na mnie duże wrażenie i nie zawiodę się, co do jego kreacji przez autora. Gerardowi nie brakuje nic. Jest ponad przeciętnym człowiekiem z wieloma dobrymi cechami, jak również wadami czy prawdziwymi bardzo ludzkimi problemami. To co stało się z tamtą dziewczyną i jak to wpłynęło na jego karierę oraz bardzo zachowawcze stosunki z synem i żoną, ukazują jego życie bardzo zagmatwanym. Jednak im bardziej poznajemy jego postać, zaczynamy zauważać, że on czasem nie miał innego wyjścia. Zachowanie człowieka to zagadka. Tak jak potrafił on przewidzieć to, co kieruje innymi i trafnie ocenić ich zachowanie, to tym trudniej było mu się porozumieć z jego własną rodziną.

Mimo sprzeciwów wielu osób w policji bohater zdaje sobie sprawę z tego, że bez niego sobie nie poradzą. Co więcej, on bezczelnie mówi im to w twarz. Nie ukrywa tego o czym myśli i tu poznajemy jego ekscentryczny charakter, który może irytować, ale mnie wręcz odwrotnie - intrygował. Wie, że on i organy ścigania muszą połączyć siły, ponieważ stawką jest nie tylko bezpieczeństwo, ale i życie zakładników. Przecież Kompozytor ma idealny plan i jeden nieprzemyślany ruch ze strony policji może skończyć się wielką tragedią.

Nie chce wam zdradzać dokładnie fabuły „Behawiorysty”, bo to w tym tkwi wszystko. Zagadka. Kim jest zamachowiec i co najważniejsze czy były prokurator odniesie tym razem sukces i zmyje z siebie stare winy? Nic nie zdradzam, tylko zachęcam do przeczytania. Ja rzadko sięgam po powieści polskich autorów, a po tę sięgnęłam z polecenia koleżanki. Poleciłam ją mamie i powiedziałam, że ten kryminał może jej się spodobać, a czyta ich całkiem sporo. Dodatkowo styl, jakim pisze pan Mróz mi się podoba i jest lekki. Fabuła dobrze skonstruowana. Wartka, co już się coś dzieje i nie ma przestojów, które mogą zanudzić. Z pewnością sięgnę po drugi tom z tej serii, aby jeszcze trochę pozostać w świecie Gerarda Edlinga.

Photo on VisualHunt.com

Wednesday, February 05, 2020 4 komentarze

Dawno nie robiłam takich podsumowań. Trochę brakowało mi czasu, a trochę wynikało to z lenistwa. Mimo że na blogu w styczniu nie pojawiało się dużo, to jednak postanowiłam Wam napisać o książkach, jakie udało mi się przeczytać w tym miesiącu. Oczywiście ich recenzje pojawią się na blogu w lutym. Myślę, że to największe lenistwo mam już za sobą.

Przeczytałam sporo książek, a to dzięki temu, że zakupiłam czytnik. I powiem Wam - to była bardzo dobra decyzja. Przeglądając listę z książkami, które zakupiłam, aby je przeczytać, znalazły się takie tytuły jak:

Drugi tom czyli Córka królowej oceanu - uważam, że kontynuacja bardzo udana, ale jednak pierwszy tom będzie moim ulubionym. Uprzedzając pytania - tak, recenzja pierwszego tomu też zostanie przygotowana.
Beloved - książka autorstwa Corinne Michaels. U nas mogliście przeczytać dwie inne książki tej autorki. Tę z kolei przeczytałam po angielsku. Mam też drugi tom. Zamierzam po niego sięgnąć w lutym.
First Last Night - trzeci tom z serii First. Książki wydane przez Wydawnictwo Jaguar. To druga po Monie Kasten, autorka z tego wydawnictwa, którą uwielbiam!
Najlepsze chęci - książka Wydawnictwa Dreams. To była przyjemna lektura, która oderwała mnie od świata i to dosłownie.
Behawiorysta Remigiusza Mroza, która wywołała u mnie wiele emocji i szczerze to nie spodziewałam się tego, ponieważ bardzo sceptycznie podchodziłam do twórczości tego autora. No i na co były mi te uprzedzenia? :D
Tę książkę mam od bardzo dawna na półce. Chyba kupiłam ją zaraz po premierze. A o jaki tytuł chodzi? Córka zjadaczki grzechów. Serio. Ja nie sądziłam, że ta książka będzie aż tak bardzo dobra! Czas wyczytać te ospałe tomiska!
Początkiem stycznia skończyłam czytać też książkę Hoover, która była niezłym zaskoczeniem, jeśli chodzi o końcowe sceny w Coraz większy mrok. Uważam, że to najlepsza z najlepszych książek autorki.
Kończę czytać Nikomu nie powiem od Wydawnictwa NieZwykłe, ale w sumie to nie umiem nic powiedzieć o tej powieści. Chyba muszę ją przetrawić.

Zaczęłam na czytniku kilka książek, ale je skończę czytać w lutym. Tytuły, które planuje podam w osobnym poście i zobaczę ile z postanowienia uda mi się spełnić, a ile innych książek zamiast tych co zaplanuje przeczytam :D.

A Wam co udało się przeczytać? Chcecie takie podsumowania?

Sunday, February 02, 2020 1 komentarze

Jakiś czas temu, chciałam przeczytać „Lokatorkę”, ale zawsze w ręce wpadały mi inne książki i ten zamiar odkładałam na lepsze czasy. Jednak ostatnio sięgam coraz więcej po historie psychologicznie i tak poznałam Edwarda i Folage Street 1. Czy chciałabym tam zamieszkać? Na samą myśl mam ciarki na plecach.

Historię, którą poznajemy z perspektywy dwóch bohaterek – Emmy oraz Jane, a to co im się przydarzyło poznajemy w dwóch płaszczyznach czasowych. W teraźniejszości i przeszłości. Obie kobiety chcą zamieszkać w pewnym mieszkaniu, ale to nie jest takie normalne miejsce, ponieważ coś go odróżnia. Właściciel sam go zaprojektował i to on ma tutaj wiele do powiedzenia. Narzuca on własne warunki i zasady zamieszkania, chce, aby jego wynajmujący stosowali się do tego i aby znaleźć tych „idealnych” najemców, każe im wypełniać formularz oraz odpowiadać na nurtujące go pytania.

JP Delaney

Lokatorka

Wydawnictwo Otwarte

Tłumaczenie Mariusz Gądek

Podczas czytania zastanawiałam się nad jednym czy to mieszkanie jest tak wspaniałe i idealne, czy to ci, którzy mają w nim zamieszkać mają tacy być. Na samą myśl o tym nie chciałabym tam zamieszkać, przecież to nie tyle dziwne, co chore. Mieszkając gdzieś mamy czuć się bezpiecznie a tam na pewno tak nie było. Kolejnym aspektem było to, że dom wiedział o tobie wszystko – wielki brat widzi i czuwa. Tyle się mówi o wolności, swobodzie a w „Lokatorce” wszystko zostało przedstawione na odwrót. Czy właściciel chciał mieć kontrolę nad tymi, którzy mieszkali pod jego dachem? Czy manipulacja może aż tak bardzo zniewolić innych? Odpowiem: może. Jednak z fabuły tyle, ponieważ co to byłaby za frajda, gdybym wszystko zdradziła.

Emma oraz Jane pragnęły jednego – rozpoczęcia swojego życia na nowo, ponieważ ich życie nie było łatwe. Obie przeżyły traumę, która odcisnęła się na ich życiu wielkim znamieniem. Nie chcę zdradzać dokładnie, co je spotkało, ale to naprawdę je zmieniło. Mimo że kobiety były w pewien sposób do siebie podobnie, to charaktery miały zupełnie odmienne. Jane była cicha, a Emma z kolei zwracała na siebie uwagę – zwłaszcza mężczyzn. Do tego Edward ze swoją dziwną manią znalezienia idealnych lokatorów, przyprawiała mnie o dreszcze. Obie kobiety traktował szczególnie, kupował te same prezenty, zabierał w te same miejsca. Ten schemat się nie zmieniał, a jego gust był specyficzny, a jednocześnie dziwny.

„Lokatorka” to powieść, która ma w sobie wiele skrajnych emocji i w pewnych chwilach czułam się bardzo niekomfortowo. Aspekt psychologiczny książki jest złożony i ciekawy. Ostatnio bardzo często sięgam po takie powieści. Wiele tajemnic i sekretów. Ponadto historia pokazuje jak człowiek potrafi się zmienić, aby dopasować się do miejsca. Jaka była prawda? Tego nie mogę Wam zdradzić, to mogą zrobić jedynie ściany tego domu. Tylko one znały prawdę.

Zdjęcie: freepik.com - freepik

Saturday, February 01, 2020 4 komentarze

Wilki zawsze mnie przerażały. Już w "Czerwonym Kapturku", wilk symbolizował coś złego i niebezpiecznego. A może podczas wojny trzeba być wilkiem? Nieustraszonym, żyjącym w stadzie, silnym i wytrwałym. Brzmi jak idealny wojownik...

Zarówno autor, jak i Wydawnictwo Otwarte zgotowały czytelnikom niespodziankę. Tom dziesiąty, wydawałoby się wieńczący serię, okazał się mieć następcę! I - wybaczcie dygresję - w okładce z fioletowymi elementami! Tom XI przekornie pokazuje, że nawet jeśli osiągniesz wyczekiwany cel, Twoja droga się nie kończy, lecz zaczynają się nowe wyzwania. W wypadku Uhtreda ścieżkę wyznaczają starzy wrogowie i nowi przeciwnicy. Niestety, dla Uhtreda z Bebbanburga nie istnieją pojęcia takie jak spokój i odpoczynek - szczególnie, gdy po raz kolejny nie tylko kraj, ale i jego własne życie pozostaje w niebezpieczeństwie. Każdy chce okryć się chwałą i zgładzić najsłynniejszego ze słynnych.

Bernard Cornwell
Wojna wilka
Wojny Wikingów #11
Wydawnictwo Otwarte
Tłumaczenie: Jakub Jedliński

Nadal trudno mi przyzwyczaić się do myśli, że w tamtych czasach ludzie nie dożywali do takiego wieku jak Uhtred - nasz bohater osiągnął już sześćdziesiątkę! Jednak nadal budzi respekt zarówno wśród wrogów jak i sprzymierzeńców. Nie cofa się, lecz nie waha się, by pomóc Ragnarsonowi, choć co raz mocniej polega na wiedzy niż na sile miecza. Intrygi, zasadzki, dysputy, a jakby kłopotów było mało, bogowie zsyłają na woja niepowetowaną, emocjonalna stratę... Nie wiem czy to przez ukazanie uczuciowej strony Uhtreda, czy z racji jego wieku i pojawiającej się co raz częściej refleksji, główny bohater stał się dla mnie bardziej ludzki niż kiedykolwiek w dotychczasowej opowieści.

Mimo obaw, że kiedyś nadejdzie tom, który zniechęci mnie do serii Wojny Wikingów, autor nadal potrafi wpleść świeżość w znany wzór. Cornwell niesamowicie potrafi wyczuć balans pomiędzy bezpieczną znajomością tematu, do którego zdążył przyzwyczaić czytelnika, a szczyptą nowości, by historia nie straciła rumieńców. Tym razem moją uwagę przykuła fascynująca kreacja wojowników ogarniętych bitewnym szałem i wyraźne piętnowanie gwałtu! W X wieku! Gdzie dziesięć wieków później trafiają się ludzie, którzy próbują usprawiedliwiać takie czyny. I pojawia się pytanie - kto w tym aspekcie jest bardziej cywilizowany? A co do minusów - jedyną rzeczą, która mnie irytuje jest prawie boska nieomylność i niezniszczalność Uhtreda.

Mój zachwyt trwa dalej i jest mi niesamowicie smutno, że w kolejnym tomie pożegnam się już definitywnie z bohaterami, z którymi się niesamowicie zżyłam przez ostatni rok. Lecz jednocześnie zdaję sobie sprawę, że trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść. Niepokonanym. Zbyt wiele serii zostało zniszczonych przez wyjaśnienie spraw, które powinny zostać niedopowiedziane. Oby Bernard Cornwell nie obrał tej drogi.

Photo by Thought Catalog on Unsplash

Friday, January 31, 2020 2 komentarze

„Jedyne takie miejsce” przeczytałam w październiku podczas Book Touru, ale oczywiście zabrakło mi czasu na napisanie o książce kilku słów.

Przyznam szczerze, że nie pamiętam już wszystkiego tak dokładnie, ale i tak postaram się przybliżyć choć trochę fabułę i moje odczucia. Główną bohaterką historii jest Lena, szesnastoletnia dziewczyna, która jest samotną matką dwuletniego chłopca. Nigdy nie miała łatwego życia i jest bardzo z niego wycofana. Przysięgła sobie też, że nigdy nie wyjawi kim jest ojciec jej synka. Pewnego dnia w miejscu, w którym mieszka, ponownie pojawia się jej przyjaciel z dzieciństwa. Wspomnienia odnośnie Alana wracają. Jak ta dwójka bohaterów się zmieniła, zwłaszcza że Alan nigdy nie musiał martwić się o nic w życiu? Bogaty dzieciak, który uczęszczał do najlepszych szkół, ma luksusowe życie i marzenia, po które sięgał bez większego wysiłku. Ale czy szczęście w ten sposób, tak naprawdę można nazwać szczęściem? I co zrobiła Lena, mimo tego wszystkiego co ją spotkało?

Klaudia Bianek

Jedyne takie miejsce

Wydawnictwo We Need YA

„Jedyne takie miejsce” to debiut literacki autorki i trzeba to przyznać, że udany. Jeśli chodzi o mnie to staram się nie czytać książek polskich autorów, ponieważ kilka razy się zawiodłam, ale w przypadku Klaudii, coś wyszeptało mi, że powinnam spróbować. Powieść skierowana jest głównie do młodzieży, a co ważniejsze, porusza ona szereg przeróżnych trudnych tematów odnośnie dorosłego życia, samego dorastania i radzenia sobie z problemami. Lena nie miała łatwego życia, sama też popełniła wiele błędów, ale przecież każdy z nas je popełnia. Czasem błędy odbijają się bez echa i konsekwencji, a czasem, niestety, dostajemy ich sporo. To co charakteryzowało główną bohaterkę, to mimo tych wszystkich złych doświadczeń i tragedii, potrafiła iść dalej przez życie i walczyć o lepsze jutro nie tylko dla siebie, ale i Marcela. Swoją drogą jej synek to bardzo urocza postać i nie można obejść obok tego obojętnie! Jednak co do Alana, to sama nie wiem, co powinnam o nim myśleć. Może i miał trochę poukładane w głowie, ale wiem też, że trochę irytował mnie i wydawał mi się bardzo niedojrzały w pewnych momentach.

Myślę, że na naszym polskim rynku wydawniczym brakuje właśnie takich powieści jak „Jedyne takie miejsce” Klaudii Bianek. Do tego zakończenie powieści porusza i mimo że nie płakałam, to towarzyszyły mi przeróżne uczucia i dopiero po odłożeniu powieści na bok, gdy już skończyłam ją czytać, to całe przesłanie do mnie dotarło. Czy uważam, że to udany debiut? Oczywiście. Czy warto przeczytać tę książkę? Oczywiście. Jest to idealna propozycja na zimowe długie wieczory.

Zdjęcie freepik.com - freepik

Thursday, January 23, 2020 2 komentarze

Książki Jojo Moyes są przyjemne, w sam raz na długie zimowe wieczory z kubkiem kakao. Między innymi z tego powodu, zazwyczaj staram się być na bieżąco z jej powieściami. Zaś najnowsza historia udowadnia, że czasem warto iść za głosem swojego serca, mimo świata, który jest temu przeciwny.

Nie wiem czy to moje oczekiwania, czy może nie wczułam się w klimat tej książki, ale nie będę ukrywała, że na początku trudno mi było wkręcić się w fabułę. Przez pierwsze 150 stron miałam wrażenie, że historia niezwykle się wlecze, mimo że wiele się działo. Nie jest to zła książka, bo jako całą historię, to odbieram ją bardzo dobrze, ale uważam, że Jojo Moyes ma na swoim koncie dużo lepsze powieści. Co nie zmienia faktu, że doceniam jej pomysł na fabułę. A o czym jest „Światło w środku nocy”?

Jojo Moyes

Światło w środku nocy

Wydawnictwo Między Słowami

Tłumaczenie Anna Gralak

Książka opowiada historię Alice, która na pierwszy rzut oka wydaje się być szczęśliwa, choć w głębi duszy nie jest. Kobieta czuje, że czegoś jej brakuje, a dodatkowo ludność w miasteczku, w którym mieszka ma bardzo wiele wymagań, co do młodej mężatki. Alice powoli zdaje sobie sprawę, że jej ślub to prawdopodobnie pomyłka, a trzymający w domu władzę teść nie pomaga jej żyć tak, jak ona by tego pragnęła. Pewnego dnia w Baileyville pada propozycja założenia obwoźnej konnej biblioteki, którą mają prowadzić tylko kobiety. Alice chcąc mieć jakieś zajęcie, bez wcześniejszego uzgodnienia zgłasza się na ochotnika. To nie podoba się jej teściowi, który uważa, że książki nie są nikomu potrzebne i jedyną, jaką powinni kierować się ludzie, jest Biblia. Niezadowolenie z nowej pracy na każdym kroku daje jej odczuć również mąż. Czy życie Alice już zawsze będzie tak wyglądało?

Mimo sprzeciwów Alice zaprzyjaźnia się z Margery i wyrusza na górskie szlaki z przeróżnymi książkami, aby dotrzeć do każdego, kto ich potrzebuje. Jednak to nie wszystko, bo pewnego dnia główna bohaterka zwierza się koleżankom z problemów małżeńskich a te pokazują jej pewną książkę, która jest zakazana, która jak twierdzą niektórzy - sprowadza na złą drogę... Ale czy na pewno?

Czytając „Światło w środku nocy” było mi szkoda Alice, bo była bardzo zaangażowana w związek z mężem, bardzo chciała, aby był szczęśliwy i próbowała proponować mu wiele wspólnych chwil, ale to niestety on bardzo często zawodził. Nawet w sprawie ciąży, o którą się starali, uważał, że winę za to wszystko ponosi Alice. Wcale się nie dziwię, że bohaterka w końcu zaczęła zastanawiać się nad słusznością swojego małżeństwa i życia. Że zaczęła iść za głosem serca i nie słuchać zakazów, które każdy wciąż tylko i wyłącznie powtarzał, nie z powodu, bo to właściwe, tylko z własnego strachu. Z każdym rozdziałem postać Alice była bardziej charakterna i wyraźna, co mi się podobało, ponieważ szczerze obawiałam się o to. Początek książki był dla mnie nudny i dopiero w drugiej połowie książki bardziej zaangażowałam się w fabułę.

Styl powieści jest dobry, ale dla mnie brakowało tempa w fabule i momentami miałam wrażenie, że stoi w miejscu. Oczywiście to tylko moje zdanie na ten temat. Nie jestem negatywnie nastawiona do tej powieści, ale według mnie autorka ma inne książki, które bardziej mi się podobały. Niemniej jednak porusza ona bardzo ciekawy problem, który miał miejsce w czasach, w których żyła Alice - 1937. Faktycznie niektórzy byli bardzo rygorystyczni do pewnych zachowań, jednak miałam wrażenie, że w pewnych momentach było to przesadzone, czego nie mogłam wziąć na poważnie. Być może powodem jest to, że przeczytałam już wiele powieści z wątkami historycznymi.

Jednak muszę przyznać, że pomysł na konną bibliotekę, która jeździ do swoich odbiorców sprawiając im radość, to niezły pomysł na fabułę i oryginalny. Z takim wątkiem się jeszcze nie spotkałam. W pewnym sensie ta książka to niezły manifest kobiet, który pokazuje jak każda z nich odkrywa własną tożsamość, mimo że mieszkały w małej społeczności, w której mężczyźni uważają, że kobiety nadają się tylko do sprzątania, gotowania i rodzenia dzieci. Jojo pokazała siłę kobiet, które mimo wszystko zebrały się w sobie i pokazały na co je stać, broniąc siebie nawzajem. Zdecydowanie Moyes się spisała. Czy polecam? Tak. Zdecydowanie to kolejna dobra powieść autorki i fanki będą zachwycone. Ja w „Światło w środku nocy” widzę plusy i minusy. Natomiast w całym rozrachunku była to przyjemna lektura.

Monday, January 20, 2020 7 komentarze

Wilki zawsze mnie przerażały. Już w "Czerwonym Kapturku", wilk symbolizował coś złego i niebezpiecznego. A może podczas wojny trzeba być wilkiem? Nieustraszonym, żyjącym w stadzie, silnym i wytrwałym. Brzmi jak idealny wojownik...

A MOŻE KSIĄŻKĘ NA PREZENT?

Statystyka

O zespole

Popularne posty

Facebook

Dołącz i TY!

Archiwum

Polityka prywatności