Przed rozpoczęciem lektury, warto zapoznać się z przedmową odautorską. Zawarte w niej informacje, rzucają światło na proces powstawania książki oraz opowiadają o drodze prowadzącej do wyboru formy przedstawienia opowieści. Ostatecznie autorka postanowiła oddać głos Heidzie, pozwalając, by akcja toczyła się zgodnie z naturalnym rytmem pór roku.

Tym samym tempem toczy się życie gospodarskie, do którego dostosowuje się człowiek opiekujący się zwierzętami. Heida opowiada prosto i konkretnie o swoich przeżyciach związanych z dorastaniem, a później pracą na farmie. Ze szczegółami kreśli historię o swojej pełnej determinacji drodze, by móc gospodarować na własną rękę, jednocześnie szanując osoby, które wybrały inną ścieżkę i podkreślając nieocenioną pomoc rodziny, sąsiadów i przyjaciół. Zmagając się zarówno z codziennością jak i nieprzewidzianymi sytuacjami, zapewnia byt swojemu stadu, troszcząc się, by miało się jak najlepiej. Heida nie zna słowa wymówka, ciągle stara się uczyć, rozumieć i reagować, by wszystko było jak trzeba. W rolnictwie nie można stwierdzić, że dzisiejszego dnia nie ma się nastroju na zbieranie siana - przez zaniedbanie może przepaść pasza zapewniająca stadu przeżycie zimnych miesięcy. Na każda czynność jest odpowiedni czas, pogoda i plan - po porostu należy to zrobić, w przeciwnym razie skutki mogą być opłakane. Nic więc dziwnego, że tę samą filozofię przyjęła w walce z planami budowy, która zagrażała ekosystemowi, wiążąc się jedynie z chęcią ekspansji i zysku. Jednak człowiek, który przeżył wybuch wulkanu pokornieje i zdaje sobie sprawę, że są sytuację, w których nawet najnowsza technika nie jest w stanie pomóc, a o matkę ziemię należy dbać dla dobra wszystkich - bo tak trzeba.

Dlaczego stwierdziłam, że Heida jest superbohaterką? Bo jest kobietą, którą chciałabym być. Zdającą sobie sprawę ze swoich zalet i wad, po prostu je akceptując i żyjącą tak, by je uwzględnić. Samodzielna, lecz będąca częścią społeczności, w której ludzie są gotowi sobie wzajemnie pomagać. Posiadająca trzeźwe i perspektywiczne spojrzenie na świat, którego potrafi celnie i inteligentnie bronić. Szukająca rozwiązań, a nie topiąca się w problemie. Potrafiąca mówić o depresji czy  powikłaniach po lekach w zwyczajny sposób, prosto, bez owijania w bawełnę i półsłówek. Nie podążająca za modą, lecz oceniająca przydatność danych rzeczy, nie zapominając jednocześnie o swoich marzeniach. Żyjąca w harmonii ze sobą, światem i ludźmi. Po prostu odważna, a jednocześnie nie wywyższająca się ani na jotę. Rzadko spotykana postawa we współczesnym świecie, który mówi Ci, że jeżeli się nie zareklamujesz, to nie istniejesz. 

Akcja toczy się jak życie - z pozoru spokojnie, wstrząsana co jakiś czas nieprzewidzianym zdarzeniem; niespodziewanym telefonem czy wybuchem wulkanu. Autorka nie próbuje na siłę upiększać czy hiperbolizować historii. W pełni naturalistyczne podejście ukazuje, że walka, która stoczyła Heida działa się niejako pomiędzy wierszami, w chwilach wyrywanych pomiędzy przelicznymi obowiązkami gospodarskimi, co tylko zwiększa mój podziw dla jej postawy. Co tam bohaterowie fantasy - na Islandii naprawdę została stoczona walka z przeciwnikiem mogącym równać się Sauronowi, a z zebraniem drużyny Heidzie było ciężej niż Gandalfowi próbującemu przekonać Frodo.

Początkowo trudno mi było przyzwyczaić się do specyficznego sposobu wysławiania się Heidy, ale po kilkunastu stronach wciągnęłam się na amen - brawa dla tłumacza, któremu udało się zachować ten styl i przedstawić go w języku polskim. Jedynym minusem był dla mnie brak przypisów, które tłumaczyłyby dosłownie nazwy własne miejsc, o których opowiada Heida. Przez ich brak, niektóre odwołania się głównej bohaterki do etymologii danego słowa nie miały dla mnie punktu zaczepienia.

Myślę, że warto sięgnąć po tę książkę. Chociażby po to, by zobaczyć, że można inaczej, a życie w zgodzie z naturą nie oznacza odrzucania współczesnego świat, lecz harmonijnej koegzystencji czerpiącej z zalet obu światów. I uświadomić sobie, że nawet gdy zatrzęsie się świat czy dopadnie wichura, to pył opada, a ziemia znów się zazieleni - póki znów nie przyjdzie zima. Takie życie :)

Każdy zapewne zna tę historię... Alicja w krainie czarów, to jedna z książek mojego dzieciństwa. Dlatego ucieszyłam się, kiedy ta książka trafiła w moje ręce.

Książkę przeczytałam już jakiś czas temu, ale z powodów choroby, nie miałam nawet siły ruszyć palcami, żeby coś napisać. Potem powrót do pracy i tak odkładałam napisanie recenzji. Jednak w końcu musiałam się zmobilizować. Przyszła Królowa nie chce zostać Królową i wolałaby urodzić się gdzie indziej. Nie stosuje się do tego, czego wymaga od niej matka i na wszystkie możliwe sposoby łamie zasady, kiedy tylko może. Jest tylko jeden mały problem. Nie może tego robić przez całe swoje życie. Jednak ta bohaterka jest bardzo zdeterminowana i ostatecznie biorąc wszystkie konsekwencje na swoje barki, ucieka. Czy ucieczka potoczyła się tak jak tego chciała, a może coś poszło nie tak?

„Ucieczka z Krainy Czarów” to zupełnie nowa odsłona i ukazanie Królowy Kier zupełnie z innej strony, niż tą, którą zawsze nam przedstawiano. To nie jest zła osoba, która pragnie podbić świat. W tej historii poznajemy zbuntowaną dziewczynę, która chce czegoś więcej niż tylko sianie postrachu i władzy. Przyszła władczyni to przede wszystkim młoda dziewczyna, która tak jak każdy ma jakieś marzenia. Może i była trochę rozpieszczona, ale i dużo od niej wymagano, a przede wszystkim bycia nienaganną. A także posiadania poczucia obowiązku rzeczy, które było bardzo ważne. Cała ta historia zatacza koło, ale nie jest to tak oczywiste na początku, jakby się mogło wydawać.

Książka została bardzo ładnie wydana. Okładka i jej wnętrze są piękne i tylko zachęcają do sięgnięcia po lekturę. Główna bohaterka bardzo charyzmatyczna. Podzielona między tym, co musi, a tym czego pragnie. Jednak jej odwaga imponuje, gdy staje w obliczu wielu niebezpieczeństw. Nie poddaje się i wie, że albo czeka ją to o czym marzy, albo okrutne przeznaczenie. W opowieści nie brakuje znanych nam postaci jak Kapelusznika czy Kota. No i do tego przepiękna sceneria Krainy Czarów. Wielkim plusem tej historii dla fanów klasyka jest fakt, że autorka zachowała te klasyczne elementy ze znanej nam opowieści, widzianą oczami Alicji. Jednak jest coś nowego. Do tego styl powieści jest lekki i bardzo prosty, a jest on skierowany do młodego czytelnika.

„Ucieczka z Krainy Czarów” to przyjemna lektura i zupełnie coś nowego, co wykracza poza oryginalną fabułę. Poznajemy losy przyszłej Królowej w jej niecodziennej podróży, odkrywając to, że aby znaleźć siebie i zrozumieć kim jesteśmy, musimy zrozumieć nasze serce i to, co ono nam podopowiada.

Mam to szczęście, że mój rodzinny dom zawsze stoi dla mnie otworem i wiem, że w każdej chwili mogę wrócić do znajomych kątów, wśród których się wychowałam. Nie wyobrażam sobie jak mogłoby być inaczej, przez co rozumiem jakim cierpieniem dla Uhtreda musiało być życie z dala od Bebbanburga, ze świadomością, że wśród ścian, które zna, panoszy się oszust i zdrajca. Nareszcie po wielu latach służby interesom innych, postanawia zawalczyć i o swoje marzenie - odzyskanie rodzinnych włości. Lecz niestety los znów gotował mu niespodziankę i po raz kolejny będzie musiał wybrać pomiędzy własnym dobrem a bezpieczeństwem całego narodu. Stanie przed wyborem o tyle ciężkim, że zagrożone będzie dobro kraju zarządzanego przez ukochaną, jak i ziem będących pod opieką jego zięcia. Czy Uthredowi będzie dane umrzeć w chwale czy bogowie pobłogosławią go spokojną śmiercią? Czas pokaże.

Strażnik ognia

Wojny Wikingów #10

Wydawnictwo Otwarte

Tłumaczenie: Anna Dobrzańska

Powieść, która za kilka dni ma premierę to debiut Karoliny Winiarskiej. Autorkę miałam okazję poznać na Targach Książki w Krakowie. A jeśli jesteście ciekawi czy podobała mi się historia, która wyszła spod jej pióra, zapraszam do przeczytania recenzji.

Ci, którzy czytają mojego bloga doskonale wiedzą, że bardzo rzadko sięgam po książki polskich autorów. Bardzo często zdarza się, że czuję się po takiej lekturze zawiedziona, bo bohaterowie byli niedopracowani, bo fabuła miała luki, bo były błędy logiczne i masa, masa innych czynników. Tutaj zostałam przemiło zaskoczona i... już teraz mogę powiedzieć, że polecam wam tę książkę na jesienne wieczory. To będzie przyjemny wieczór, uwierzcie mi.

Karolina Winiarska

Następnym razem

Wydawnictwo Szósty Zmysł

Olga i Michał poznali się podczas wakacji we Włoszech. Słonecznym mieście pełnym radości, które tętni życiem od rana do wieczora. To właśnie podczas tych chwil dwoje nastolatków zakochało się w sobie. Niestety po powrocie do Polski ich kontakt się urywa, ale czy zapomnieli o sobie nawzajem? Czy taka miłość to coś trwałego? Co z przysłowiem: stara miłość nie rdzewieje? Kilka lat zarówno Olga jak i Michał, próbują na nowo ułożyć sobie życie w nowych związkach, spełniając przy tym swoje marzenia. Towarzyszymy bohaterom od wieku nastoletniego, przechodząc tym samym przez każdy ważny etap w ich życiu. Każde z nich jest inne i bardzo mocno zostało to nakreślone. Tak tu muszę powiedzieć, że to wywołało u mnie zaskoczenie, bo tak - doczekałam się trójwymiarowości w ukazaniu postaci, a bardzo często mi tego brakuje.

Autorka w prosty, ale i wyraźny sposób pokazała prozę życia i dorastanie, że nie jest ono tak proste jak to pokazują w serialach. Że życie nie jest usłane samymi różami, że każdy człowiek ma swoje wzloty i upadki a szukanie własnej drogi bardzo często wiąże się z częstym zaglądaniem do ślepych zaułków. Olga to urocza i sympatyczna bohaterka, która jest wybuchowa i trochę niezdecydowana. Jej myśli odzwierciedlają to kim ona jest. Bardzo często nie wie, co ma zrobić, ale też nie analizuje wszystkiego po sto razy. Potrafi czasem zaryzykować. Jeśli chodzi o Michała to był to uroczy chłopak, którego od samego początku polubiłam. Miły, pełen poczucia humoru i życia. W pewnym etapie nie wiedział, co zrobić, ale czy nie każdy z nas będąc u progu dorosłości nie wiedział, co ma zrobić? Nie gubił się w codzienności, szukając tej jednej właściwej drogi? Nie chcę spoilerować Wam fabuły, ponieważ ostatnie rozdziały mnie zaskoczyły i myślę, że i Wy będziecie zaskoczeni takim zakończeniem.

„Następnym razem” to krótka powieść, w sam raz na jeden wieczór. Kubek gorącej herbaty albo kakao, kocyk i można odpocząć. Fabuła mi się podoba, choć i tutaj brakowało mi większego rozwinięcia np. wątków pobocznych, które były epizodyczne. Z początku też trudno było mi przywyknąć do takiego tempa, w jakim zostało przedstawione życie bohaterów. Nie brakuje tutaj emocji, ale lubię jak w książkach jest ich więcej, zwłaszcza w niektórych momentach. Jakiś głębszych myśli. Jednak dość takiego biadolenia, to tylko moje odczucia, ale to nie umniejsza niczemu, ponieważ jak na debiut, to jest on bardzo dobry. Powieść na plus i mogę powiedzieć, że z pewnością będę czekać na kolejne powieści autorki.

Zaczynamy od oczywistości - któż może powstrzymać nieposkromiony apetyt najeźdźcy, jeśli nie równie legendarny i budzący trwogę Uhtred? Wydaje się, że autor chce nam przemycić po raz kolejny tę samą historię: beznadziejną sytuację w ostatniej chwili ratuje błyskotliwy pomysł, na który wpada jedyna zdolna do myślenia osoba w całym zastępie wojsk chroniących zjednoczone królestwa. Rzeczywiście historia w niektórych momentach trąciła lekko poczuciem déjà vu, ale na ile sposobów można opisać trwające wiekami przeganianie się plemion północy? Pełna obaw kontynuowałam lekturę, obawiając się, że swąd odgrzewanej opowieści zepsuje mi dobre chwile spędzone z tą serią, jednak jakże miło się rozczarowałam!

Uthred przez 9 tomów przeszedł niesamowicie długą i usłaną trudnościami drogę, która z narwanego młodzieńcza uczyniła rozważnego, sprytnego i zdeterminowanego wojownika. Lecz nie zatracił on swojego sarkastycznego poczucia humoru, za który go uwielbiam! Jego dojrzałość objawia się w konsekwentnym dążeniu do celu, którego nie traci z oczu, nawet gdy opuszcza go przychylność bogów. Myślę, że o przemianie Uthreda może świadczyć również próba nawiązania relacji z dorosłymi już dziećmi i chęć nadrobienia straconego czasu. Jadnak czasem przeszłość dopada nas w najmniej oczekiwanym momencie, potrafiąc namieszać w teraźniejszości i żądać rozliczenia dawno podjętych decyzji.

Wracając natomiast do miłego rozczarowania - mistrzostwo pióra Bernarda Cornwella objawia się między innymi w umiejętności skonstruowania fabuły w taki sposób, że jedna sytuacja jest w stanie wytrącić czytelnika z równowagi umysłowej i na powrót wrzucić w wartki nurt akcji, czynią go głodnego dalszego ciągu. Co prawda lekko nie dowierzam w sekwencję zdarzeń, którą tym razem zgotował autor swoim bohaterom, ale pozostaje mi tylko ze smutkiem zaakceptować fakt, że tak poprowadziła nas historia. Jednak w pozostałych momentach mogę zachwycać się niesamowitymi potyczkami zarówno umysłowymi jak i bitewnymi lub łączącymi obie te cechy - ach te wyzwiska przed walką^^

Niezmiernie ucieszyła mnie irlandzka nuta, wprowadzona do fabuły za sprawą niezastąpionego i wiernego Finana, o którym nareszcie dowiemy się nieco więcej. Fascynuje mnie ten rejon geograficzny i nawet najmniejsza wzmianka na temat Irlandii, powoduje, że przed oczami stają mi wrzosowiska czy Wyspy Skellig...

Obawiałam się, że w zakończeniu dzisiejszej recenzji będę wspominała, że pozostał już tylko jeden tom wieńczący historię Uhtreda i ze smutkiem będę musiała Was uprzedzić, że ta wspaniała i wartka opowieść ma swój koniec. Jednak nieocenione wydawnictwo Otwarte zdecydowało się kontynuować serię i gawęda będzie trwać jeszcze do grudniowych nocy. Przy ogniu, a jakże :) Kto chce pod choinkę całą serię 12 tomów? :D

Bohaterkę Jess Tidy do powrotu w rodzinne strony zmusza nagła śmierć jej matki. Miasteczko, w którym Jess dorastała, pamięta to, co wydarzyło się dziesięć lat wcześniej, gdy dziewczyna złożyła oskarżenie na swojego nauczyciela Marka Wintera. Oczywiście oskarżony twierdzi, że jest niewinny, ale i tak został skazany na trzy lata więzienia oraz zakaz się zbliżania się do pokrzywdzonej. Mimo tego całego czasu małżeństwo Winterów wciąż mieszka w miasteczku i gdy nagle wraca Jess, to powoduje ujawnienie się tajemnic i kłamstw z przed lat. Jaka jest prawda i co wydarzyło się tamtej pamiętnej nocy?

Amanda Reynolds

On cię okłamuje

Wydawnictwo Kobiece

Tłumaczenie Ryszard Oślizło

Historia przedstawiona jest z perspektywy dwóch bohaterek - Jess oraz Karen. Oprócz tego między poszczególnymi rozdziałami przewijają się sesje terapeutyczne, w których uczestniczyła Jess oraz fragmentami książki Marka, który był w trakcie jej pisania. Każda z postaci przedstawiona przez autorkę jest realistyczna z wieloma wadami i problemami. Można powiedzieć, że żadna z tych postaci nie jest sympatyczna i nie miała szczęścia w życiu. Co powoduje tym, że zastanawiałam się, która wersja prawdy będzie ta właściwa. Czy czasem nie zostanę zmanipulowana i źle obstawię zakończenie. Dodatkowo to co wydarzyło się między Jess i Markiem ma wpływ na wszystkich wokół. Czy można do końca poznać kogoś i mieć do niego zaufanie? W końcu Karen kochała męża i zawsze stała u jego boku. Przecież nie mógł zostać oskarżony o coś tak okropnego. Jednak jakaś wątpliwość została w niej zasiana. A jak to wpłynęło na życie ich córki? Czy konsekwencje tej historii, która została opisana w niejednej gazecie opowiada o ludziach, którzy byli bez skrupułów?

„On cię okłamuje” to dobry thriller psychologiczny, który powoli ukazuje prawdziwe twarze każdego z bohaterów. Fabuła toczy się powoli i dokładnie, co pozwala poznać dogłębnie każdego z bohaterów oraz ich przeszłość, relacje z rodziną i teraźniejszość. Autorka poruszyła wiele trudnych tematów, co nie jest łatwe, ale doskonale sobie z tym poradziła, tworząc taką historię. Czytając książkę poznacie to jak widziała to wszystko młodziutka Jess oraz ta, która zmagała się z tym jako dorosła kobieta. O tym opowiada też sam oskarżony. Mark piszę książkę, którą potajemnie czyta Karen i to właśnie jej oczami poznajemy, to co udało jej się dowiedzieć. Styl powieści jest dobry, ale nie jest to też lekka lektura. Dla mnie książkę czytało się dobrze, ale musiałam robić sobie przerwy, mimo że trudno się było oderwać od wydarzeń opisanych przez autorkę.

To dobrze napisana książka ze zwrotami akcji, których nie jest łatwo się domyśleć. Co jeśli okaże się, że ktoś skłamał i prawda była zupełnie inna? Nie mogę wam zdradzić zakończenia, ponieważ zepsułabym wam frajdę. Jednak jest to pozycja warta uwagi i stąd moje 4.5 gwiazdki, bo dawno nie czytałam takiej książki. Drugą taką autorką, która tak świetnie wchodzi w psychikę swoich bohaterów jest Tarryn Fisher, królowa gatunku thrillera psychologicznego.

Uwierzcie mi ja bardzo uwielbiam fantastykę i nie sięgam po nią często. Jakiś tytuł faktycznie musi mnie zainteresować. Mimo obaw, o których wspomniałam, sięgnęłam po tę pozycję, gdyż zaciekawił mnie motyw Wielkich Bibliotek, magii i grymaurów. Powieść zaczęła się naprawdę dobrze i opowiada o Elisabeth Scrivener, sierocie, która mieszka i pracuje w Wielkiej Bibliotece. Tam książki dosłownie żyją i są sklasyfikowane. Elisabeth chce zostać naczelnikiem, aby być obrońcą bibliotek, ale jej praktyka kończy się niepowodzeniem, kiedy dyrektorka Biblioteki, w której mieszka zostaje zamordowana a bohaterka jest uznana za winną zbrodni. Zostaje wydalona i przeniesiona, aby zostać osądzoną za zbrodnię przez Czarnoksiężnika Nathaniela Thorna i jego demona...

Margaret Rogerson

Magia cierni

Wydawnictwo NieZwykłe

Tłumaczenie Marta Słońska

Elementem, który przemawia na korzyść tej powieści jest to, że dokładnie zostało zarysowane, kto jest czarnym charakterem i jakie są jego motywacje. Jednak to i tak pozwoliło na łatwe przewidzenie zwrotów akcji, które niestety, ale było denerwujące. Autorka nie stworzyła bohaterów, którzy by się wyróżniali. Brakowało im zaciętości, pozorów w ich osobowości, nie mieli celów ani konsekwencji w działaniu. Elisabeth można byłoby opisać takimi słowami jak: cicha, ciągle milcząca, zalękniona, odrętwiała, strachliwa, przerażona. Co by się nie wydarzyło ona albo się bała, albo zamierała bez tchu. Trzeba przyznać była dzieckiem Biblioteki, co było dla mnie wielką zachętą i plusem, ale gdy przyszło do poznania jej tajemniczej magii, spotkało mnie spore rozczarowanie. To co ratowało tę bohaterkę to jej życzliwość oraz poczucie humoru. Co innego Czarnoksiężnik Nathaniel, którego historia okazała się być bardziej złożona, ale i tak zostało to przyćmione przez wątek romantyczny. Ten bohater faktycznie miał w nosie innych i nie pozwalał innym, aby kierowali nim wedle ich upodobań. Przyjaźni się z Silasem i widać było, że zależało mu na niej bardzo. Jego osobowość była skomplikowana oraz ulokowanie uczuć też, ale nie rzucało się to w oczy. Co jest niewątpliwym plusem.

„Magia cierni” ma ciekawą fabułę, ale niestety bardzo przewidywalną. Co niestety smuci, ponieważ nie mogłam liczyć na jakieś wielkie zaskoczenie. Do tego nie mam pojęcia czy to wina tłumaczenia, czy po prostu te dialogi zostały tak napisane, ale były bardzo ubogie i tandetne. Książka jest też długa, ponieważ ma 444 strony i mogłoby być ich mniej, np. 300. Po wywaleniu zbędnych scen mogłaby być ciekawsza. Niestety, ale muszę też wspomnieć o tym, że w książce znalazłam błędy, które mnie osobiście męczyły i przeszkadzały. I wspomnę o tym, gdyż to też jest ważne. To sprawiło, że w mojej opinii, styl bardzo ucierpiał. I zamiast czytać z przyjemnością bardziej się męczyłam. Uwierzcie mi, dużo zależy od tłumaczenia, ale i od dalszej pracy nad tekstem już po przetłumaczeniu.

Czy polecam? Naprawdę nie wiem. Sami wywnioskujcie czy chcecie przeczytać tę książkę. Może ja za dużo oczekiwałam, ponieważ zostałam zapewniona o podobieństwach do wymienionych kultowych serii? Nie wiem. Może Wam przypadnie ta książka do gustu i postanowicie ją przeczytać i wyczekiwać kolejnych książek autorki. Dla mnie ta przygoda zakończyła się na tym tytule.