W tym zestawieniu pod lupę wzięłam dwie powieści z wydawnictwa We Need Ya. Zapraszam do przejrzenia całego postu. Swoją drogą dawno tego cyklu nie było. Postanowiłam go odkurzyć :D.

Na początku książka „Gdyby ocean nosił twoje imię” a gdy klikniecie w tytuł, przeniesie on was do mojej recenzji. Okładek jest kilka. Ja ze swojej strony mogę Wam powiedzieć, że tę powieść warto przeczytać.




Od lewej: USA, Finlandia, Hiszpania, Niderlandy, Niemcy, Norwegia, Polska, Rumunia, Szwecja.

Według mnie oczywiście oryginalna jest najlepsza, ale gdybym miała wybierać z tych, które są odmienne i które na pewno przykułyby moją uwagę to ta pochodząca z Hiszpanii i ze Szwecji czy Szwecji. Z kolei Niemiecka jest jakaś taka ciemna i jest po prostu brzydka :D.

Druga książką, którą wybrałam jest „Sadie”. To była naprawdę niezła zagadka.





Od lewej: USA, Czechy, Estonia, Finlandia, Francja, Hiszpania, Niemcy, Norwegia, Persja, Polska, Portugalia, Rosja, Słowacja.

Oczywiście na wstępie dla mnie okładka pochodząca z Persji czy Niemiec to jakaś kompletna porażka. Każda inna jest taka delikatna i wskazuje na główną bohaterkę, ale nic nie zdradza. Oryginalna jest bardzo ładna i szkoda, że w Polsce wykorzystano zdjęcie - choć nie jest złe. Przypuszczam, że może być to związane z kosztami kupna okładki przez wydawnictwo. Co jest bardzo częste.

... byłam w kinie na filmie w ciemno,
... byłam w teatrze muzycznym,
... odwiedziłam "Niewidzialną wystawę",

... zgubiłam się na autostradzie,
... byłam na koncertach symfonicznych zespołów: Metallica i Queen,
... wynajmowałam apartament,
... opuściłam juwenalia,
... uczestniczyłam w spotkaniu dyskusyjnego klubu teatralnego,
... byłam na koncercie Disturbed,
... zamieszkałam sama,

... byłam na masażu w SPA,
... uczestniczyłam w warsztatach z reggaetonu,
... pojechałam w nieznane,
... brałam udział w intensywnym kursie tańca,
... pojechałam pod namiot na festiwal rockowy,
... zwiedziłam Dolny Śląsk,
... zrealizowałam z naddatkiem plan podróży,

... zdiagnozowano u mnie astygmatyzm,

... widziałam morze z lotu ptaka,
... zanurzyłam nogi w morzu,

 

 

 ... byłam na termach,

... spędziłam Sylwestra po za granicami kraju,
 ... kupiłam czerwoną sukienkę,
 ... recenzowałam całą serię,
 ... chorowałam dłużej niż dwa tygodnie,
 ... nie kupowałam obsesyjnie książek,
 ... mam własną biblioteczkę,
 ... skręcałam łóżko,
 ... byłam w Ikea,
 ... przestałam prowadzić Instagram,

Święta przed nami, ale czas na poczytanie i napisanie recenzji też się znalazł. „Ostatnia noc Olivii” to thriller psychologiczny i w przeciągu ostatniego miesiąca, naprawdę przeczytałam ich całkiem sporo. Chyba znalazłam nowy gatunek literacki.

Przyznaję ta książka z działu nowości była bardzo wyczekiwaną przeze mnie pozycją w 2019 roku, gdy tylko zobaczyłam zapowiedź Wydawnictwa NieZwykłego. Pamiętam, że wtedy urzekła mnie biało-pomarańczowa okłada. Trochę się rozczarowałam, kiedy okazało się, że jednak postawiono na całą niebieską. Ta kompletnie mi się nie podoba. Jeśli uda mi się znaleźć tamtą pierwszą, to wstawię ją na stronę facebookową i sami ocenicie. Przyznaję się szczerze, że nie wiedziałam jak zareaguję na tę historię. Na pierwszy plan wysuwa się relacja matka-córka, co już powodowało u mnie gęsią skórkę. To co się w tej powieści zadziało, przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

Matka Olivii, Abi jest samotnym rodzicem i robi wszystko, aby zapewnić swojej córce, to na co zasługuje. Kocha ją i nie można w to wątpić, ale pewnego dnia, wczesnym rankiem Abi dostaje telefon, którego nikt z pewnością nigdy nie chciałby usłyszeć. Kobieta dowiaduje się od rozmówcy, że jej córka Olivia spadła z mostu i niestety, ale nie wiadomo czy kiedykolwiek się obudzi. Ta wiadomość jest jedną z najgorszych, jakie matka mogła usłyszeć. Jednak to nie wszystko, kiedy lekarze orzekają u dziewczyny śmierć mózgu i wiadomym jest, że dziewczyna nie wróci. Matka staje przed dramatycznym wyborem odłączenia swojej córki od aparatury. Czy to zrobi? Nie, ponieważ lekarze informują Abi, że Olivia jest w ciąży i chcą utrzymać ją przy życiu do czasu aż dziecko będzie na tyle silne, aby przeżyć bez matki. To daje jedyną szansę pogrążonej w smutku i żałobie Abi, aby przyjrzeć się sprawie śmierci jej dziecka i rozpocząć własne dochodzenie, aby dowiedzieć się, jaka jest prawda.

Christina McDonald

Ostatnia noc Olivii

Wydawnictwo NieZwykłe

Tłumaczenie Klaudia Wyrwińska

„Ostatnia noc Olivii” bardzo mocno zaangażowała mnie w swoją fabułę. Niby wiedziałam, kto zamordował Olivię, ba wydawało mi się to oczywiste, to jednak akcja została tak poprowadzona, że zwroty akcji potrafiły uśpić moją czujność. To dodatkowo wzbudzało moje zainteresowanie i nie mogłam oderwać się od czytania, a czytałam tę książkę, gdy okropnie się rozchorowałam. Styl powieści jest dobry. Zadbano o to, aby emocjonalność tej książki była bardzo dobrze wyważona i uważam, że tutaj został odwalony kawał dobrej roboty. Historia rozwija się z dwóch punktów widzenia - Abi w teraźniejszości oraz retrospekcjach Olivii. Trudno sobie wyobrazić to, co przeżywała Abi w tej historii, ale miałam ciarki na plecach. Ból i żal Abi, połączony z pragnieniem, aby dowieść prawdy i ochronić swoje dziecko, mimo wszystko było druzgocące. Im więcej Abi szuka, tym więcej pojawia się tajemnic, ale nie tylko córki, ale i swoich, o których pragnęła desperacko zapomnieć.

I tutaj muszę wspomnieć o bohaterach, bo jeśli chodzi o gatunek psychologiczny to oczekuję dobrych bohaterów i tak, tutaj takich dostałam. Nie tylko pod względem tym fizycznym, ale co ważniejsze psychologicznym. Olivia była uroczą dziewczyną, ale miała swoje sekrety, nie zawsze była taka, jaką widziała ją zatroskana matka, ale jak już wspomniałam Abi również miała własne tajemnice, o których myślała, że zapomniała, że już do niej nie wrócą. Poznając te dwie bohaterki widzimy ich relację matki z córką, która była bardzo dobrze przedstawiona. Mamy pokazane dwa punkty widzenia głównych bohaterek. Zakończenie i dowiedzenie się, co tak naprawdę stało się z Olivią było dla mnie wiarygodnym i dobrze opracowaną końcówką.

Czy polecam? Oczywiście, że tak, zwłaszcza tym, którzy czytają ten gatunek literatury. Myślę, że się nie zawiedziecie. Nie jest to jakaś trudna tajemnica, której nie da się nie rozwiązać już w połowie czytania, ale to jak zostało to napisane i związane jest z charakterem ludzkim, że sprawia iż czuje się te emocje. Mnie naprawdę się podobało i chciałabym więcej takich książek.

Historia przedstawiona w książce opowiada trochę o martwej trzynastoletniej dziewczynce, która została znaleziona w polu za szkołą i trochę o jej dziewiętnastoletniej siostrze, która zniknęła. To właśnie Sadie przejęła rolę matki, gdy ta nie dbała o nie wystarczająco. To ona robiła wszystko, co w jej mocy, aby ochronić swoją młodszą siostrę Mattie, ale nie udało się. Jedna noc, zmieniła wszystko. Sadie czuje się winna temu, co się stało i postanawia zemścić się na tym, który to zrobił. Tylko czy na pewno jej się uda? Bez wątpienia bohaterka jest zarówno odważna jak i lekkomyślna. Mimo swojego młodego wieku, wie co chce zrobić. Czy jej siostra zazna spokoju, gdy jej się uda? Czy szczęście jest w ogóle możliwe? A może samej Sadie grozi niebezpieczeństwo? A rola dziennikarza Westa, który prowadzi audycje radiowe i który posłyszał historię Sadie na jednej stacji benzynowe, powoduje w nim chęć odnalezienia jej za wszelką cenę. Nazwałabym to obsesją. Nagrywa on podcast, aby zrelacjonować to, co udało mu się ustalić. Jednak czy to okaże się być tym, co uratuje Sadie przed tym, co może ją spotkać?

Courtney Summers

Sadie

Tłumaczenie Anna Tomczyk

Wydawnictwo We Need YA

„Dziewczyny cały czas giną” to powtarza każdy, ale prawda z jaką przychodzi nam się zmierzyć jest obdarta z jakiejkolwiek nadziei, tak to odbieram. Dodatkowo jest okropna. Wszyscy się raczej ze mną zgodzą, że nie ma nic gorszego jak znęcanie się nad dziećmi. Oczywiście winę ponoszą też rodzice, którzy niedostatecznie dbają o nie i zwracają uwagę, ale ta historia pokazuje okrucieństwo życia dzieci i można mieć czasem wrażenie, że jest to zbyt okrutne. Courtney Summers swoją historię tworzy bardzo dokładnie. Dba o szczegóły, aby żadna część tej historii nie pasowała do całości. Finał „Sadie” może zaskoczyć i czytelnik dzięki tak poprowadzonej fabule, dochodzi do wniosków i odkrycia prawdy. Bo wszystkie części tej układanki znajdują się na końcu.

Muszę też przyznać, że styl autorki mnie bardzo zadziwił, bo od razu zostałam wplątana w tę całą historię pełną narkotyków, molestowania dzieci, morderstw, gwałtu. Jednak czy powiedziałabym, że ta książka jest z gatunku YA? Sama nie wiem. Jest to książka skierowana do młodzieży, ale czytelnika, który nie czuje odrazy do takich tematów. Która pozwoli zrozumieć, że tych złych zachowań nie wolno powielać. Czy polecam? Tak. Ja czułam się odrętwiała czytając tę książkę z półki nowości. Ostatni raz miałam takie wrażenie, gdy czytałam „Margo” od Tarryn Fisher.

Tahereh Mafi znam bardzo dobrze i uwielbiam ją. Jej seria Dotyku Julii jest niesamowita i nie miałam żadnych wątpliwości, że sięgając po tę powieść, będzie inaczej. Jeśli nie braliście pod uwagę tej książki, to będziecie musieli zmienić zdanie, bo to jest MUST HAVE na długie wieczorne zimowe wieczory.

Kiedy przyszła do mnie paczka z książkami z Księgarni Tania Książka i w niej była powieść „Gdyby ocean nosił twoje imię”, to nie było mnie w domu i odliczałam dni do mojego powrotu. Naprawdę nie mogłam doczekać się, kiedy będę mogła zacząć ją czytać. Dla mnie to wyjątkowa opowieść o miłości w świecie nienawiści i nietolerancji.

Główną bohaterką jest Shirin, której życie jest zupełnie inne niż może nam się wydawać. Tak to zwykła nastolatka, ale nie dla rówieśników i innych ludzi. Wie, że dla innych jest inna, a 11 września, który wstrząsnął całym światem, sprawił, że życie dla dziewczyny stało się jeszcze bardziej trudne. Przecież nie każdy muzułmanin to terrorysta, ale ludzie podnieśli bojkot, stali się ksenofobiczni i islamofobiczni. To sprawiło, że Shirin coraz bardziej zamyka się w sobie i oddaje muzyce i tańcowi. Tylko tu może czuć się naprawdę sobą, nieoceniana i doceniana. Na dodatek jej rodzina bardzo często się przeprowadza, w celu znalezienia lepszej pracy i warunków dla niej i dla brata. Każde nowe miejsce, powodowało u dziewczyny ponowne aklimatyzowanie się w nowej sytuacji, czego ona sama nie lubi, ponieważ wystarcza jej samotność. By nie zostać zranioną wycofała się z życia, żeby odsunąć od siebie okrucieństwo tego świata. Wszystko się zmienia, gdy po przeprowadzce jej brat zakłada grupę tańca breakdance i proponuje siostrze, aby do nich dołączyła. Niechętnie, ale Shirin się na to zgadza. Myśli, że to będzie jedyna zmiana w jej życiu, ale to nie koniec. Na jej drodze staje złoty chłopiec z sercem na dłoni, o imieniu Ocean, który powoli podczas przelotnych rozmów, uśmiechów i serdeczności zaczyna przyjaźnić się z muzułmanką, pokazując jej, że nie wszyscy ludzie to świnie. A nadzieja w sercu Shirin budzi się na nowo.


Kocham Tahereh Mafi, bo przekazała w swojej powieści wiele prawd i nie bała się napisać o tym głośno. Sama przyznaje, że to najbardziej autobiograficzna książka, jaką napisała. Nie dziwię się, że zdobyła takie uznanie i stała się bestsellerem. Wszystko w tej książce jest według mnie szczere i prawdziwe. Wywołuje ona radość, śmiech, ale i łzy. Shirin przeszła wiele i Mafi doskonale wiedziała jak wydobyć ze swojego doświadczenia to, że ukaże ona ludziom, że nie wszystko jest takie jak się wydaje. Ukazane są zmartwienia i to z czym musi zmagać się muzułmańska nastolatka, ale nie tylko, bo i bogactwo kultury oraz relacji z rodziną i przyjaciółmi, których Shirin powoli zaczyna zyskiwać. Bohaterka jest silna charakterem i nie daje sobie w kaszę dmuchać. Nosi hidżab na głowie i nie obchodzi ją, co myślą inni. Podkreślona jest to wiara oraz historia kulturowa, że dla bohaterki religia jest ważna, ale to jest wielki atut jej osobowości.

Mówiąc o Shirin. Mam ciarki. Uwielbiam ją. Czuję, że bym się z nią dogadała. Czytając nie można znieść tego ile nieszczęścia na nią spadło, to jak jest nękana, przez co jeszcze bardziej się odizolowuje, ponieważ jest zmęczona tym wszystkim, tym jak ludzie ją traktują. Shirin ma cięty język, to co jej ślina na język przyniesie, to mówi. W rzeczywistości boli ją to, że rówieśnicy i nauczyciele widzą w nią to, co chcą zobaczyć. Dlatego dziwi ją, gdy Ocean zachowuje się zupełnie na odwrót. To trochę wytrąca ją z równowagi, nie chce przyjąć tego do siebie. Boi się nadziei, którą może sama sobie dać. Co do złotego chłopca, czyli Oceana. Nie ma słów, którymi mogłabym opisać jego w pełni. Zawsze, gdy tylko się pojawiał, było to jak pojawienie się słońca, które rozświetla największą ciemność. Z początku nie rozumie tego, dlaczego Shirin jest aż tak przywiązana do swoich przekonań, ale z czasem sam na własną rękę stara się tego dowiedzieć. To świetny chłopak, ale gdybym zaczęła Wam wszystko opowiadać, to za spojlerowałabym Wam całą książkę. On jest jak książę na białym rumaku, który naprawdę istnieje!

Tahereh Mafi nie bała się zacząć rozmowy o mniejszościach narodowych, które są niekiedy zmartwieniem wśród społeczności, w której się żyje. Obok tego sygnalizuje, że ludzie, którym to nie odpowiada reagują ignorancją, nienawiścią. Książka jest aktualna i myślę, że każdy powinien ją przeczytać. „Gdyby ocean nosił twoje imię” daje nadzieję, ukazuje pierwszą miłość i to, że nienawiść, można zwalczyć. To pierwsza powieść o takiej tematyce, która tak bardzo mi się spodobała. Co więcej mogę powiedzieć o tej książce, bo bezustannie mogłabym o niej paplać i paplać. To lekcja dla każdego z nas. Że nie wolno skreślać człowieka, tylko dla tego, że jest niepełnosprawny, ma inny kolor skóry, jest innego wyznania czy wiele innych czynników, które sprawiają, że społeczeństwo nie uznaje różnic. Daje tej książce 6, chociaż wydaje mi się, że to i tak za mało i tym razem dostaje 6+ i nie możecie przejść obok tej nowości obojętnie!

Przed rozpoczęciem lektury, warto zapoznać się z przedmową odautorską. Zawarte w niej informacje, rzucają światło na proces powstawania książki oraz opowiadają o drodze prowadzącej do wyboru formy przedstawienia opowieści. Ostatecznie autorka postanowiła oddać głos Heidzie, pozwalając, by akcja toczyła się zgodnie z naturalnym rytmem pór roku.

Tym samym tempem toczy się życie gospodarskie, do którego dostosowuje się człowiek opiekujący się zwierzętami. Heida opowiada prosto i konkretnie o swoich przeżyciach związanych z dorastaniem, a później pracą na farmie. Ze szczegółami kreśli historię o swojej pełnej determinacji drodze, by móc gospodarować na własną rękę, jednocześnie szanując osoby, które wybrały inną ścieżkę i podkreślając nieocenioną pomoc rodziny, sąsiadów i przyjaciół. Zmagając się zarówno z codziennością jak i nieprzewidzianymi sytuacjami, zapewnia byt swojemu stadu, troszcząc się, by miało się jak najlepiej. Heida nie zna słowa wymówka, ciągle stara się uczyć, rozumieć i reagować, by wszystko było jak trzeba. W rolnictwie nie można stwierdzić, że dzisiejszego dnia nie ma się nastroju na zbieranie siana - przez zaniedbanie może przepaść pasza zapewniająca stadu przeżycie zimnych miesięcy. Na każda czynność jest odpowiedni czas, pogoda i plan - po porostu należy to zrobić, w przeciwnym razie skutki mogą być opłakane. Nic więc dziwnego, że tę samą filozofię przyjęła w walce z planami budowy, która zagrażała ekosystemowi, wiążąc się jedynie z chęcią ekspansji i zysku. Jednak człowiek, który przeżył wybuch wulkanu pokornieje i zdaje sobie sprawę, że są sytuację, w których nawet najnowsza technika nie jest w stanie pomóc, a o matkę ziemię należy dbać dla dobra wszystkich - bo tak trzeba.

Dlaczego stwierdziłam, że Heida jest superbohaterką? Bo jest kobietą, którą chciałabym być. Zdającą sobie sprawę ze swoich zalet i wad, po prostu je akceptując i żyjącą tak, by je uwzględnić. Samodzielna, lecz będąca częścią społeczności, w której ludzie są gotowi sobie wzajemnie pomagać. Posiadająca trzeźwe i perspektywiczne spojrzenie na świat, którego potrafi celnie i inteligentnie bronić. Szukająca rozwiązań, a nie topiąca się w problemie. Potrafiąca mówić o depresji czy  powikłaniach po lekach w zwyczajny sposób, prosto, bez owijania w bawełnę i półsłówek. Nie podążająca za modą, lecz oceniająca przydatność danych rzeczy, nie zapominając jednocześnie o swoich marzeniach. Żyjąca w harmonii ze sobą, światem i ludźmi. Po prostu odważna, a jednocześnie nie wywyższająca się ani na jotę. Rzadko spotykana postawa we współczesnym świecie, który mówi Ci, że jeżeli się nie zareklamujesz, to nie istniejesz. 

Akcja toczy się jak życie - z pozoru spokojnie, wstrząsana co jakiś czas nieprzewidzianym zdarzeniem; niespodziewanym telefonem czy wybuchem wulkanu. Autorka nie próbuje na siłę upiększać czy hiperbolizować historii. W pełni naturalistyczne podejście ukazuje, że walka, która stoczyła Heida działa się niejako pomiędzy wierszami, w chwilach wyrywanych pomiędzy przelicznymi obowiązkami gospodarskimi, co tylko zwiększa mój podziw dla jej postawy. Co tam bohaterowie fantasy - na Islandii naprawdę została stoczona walka z przeciwnikiem mogącym równać się Sauronowi, a z zebraniem drużyny Heidzie było ciężej niż Gandalfowi próbującemu przekonać Frodo.

Początkowo trudno mi było przyzwyczaić się do specyficznego sposobu wysławiania się Heidy, ale po kilkunastu stronach wciągnęłam się na amen - brawa dla tłumacza, któremu udało się zachować ten styl i przedstawić go w języku polskim. Jedynym minusem był dla mnie brak przypisów, które tłumaczyłyby dosłownie nazwy własne miejsc, o których opowiada Heida. Przez ich brak, niektóre odwołania się głównej bohaterki do etymologii danego słowa nie miały dla mnie punktu zaczepienia.

Myślę, że warto sięgnąć po tę książkę. Chociażby po to, by zobaczyć, że można inaczej, a życie w zgodzie z naturą nie oznacza odrzucania współczesnego świat, lecz harmonijnej koegzystencji czerpiącej z zalet obu światów. I uświadomić sobie, że nawet gdy zatrzęsie się świat czy dopadnie wichura, to pył opada, a ziemia znów się zazieleni - póki znów nie przyjdzie zima. Takie życie :)

Każdy zapewne zna tę historię... Alicja w krainie czarów, to jedna z książek mojego dzieciństwa. Dlatego ucieszyłam się, kiedy ta książka trafiła w moje ręce.

Książkę przeczytałam już jakiś czas temu, ale z powodów choroby, nie miałam nawet siły ruszyć palcami, żeby coś napisać. Potem powrót do pracy i tak odkładałam napisanie recenzji. Jednak w końcu musiałam się zmobilizować. Przyszła Królowa nie chce zostać Królową i wolałaby urodzić się gdzie indziej. Nie stosuje się do tego, czego wymaga od niej matka i na wszystkie możliwe sposoby łamie zasady, kiedy tylko może. Jest tylko jeden mały problem. Nie może tego robić przez całe swoje życie. Jednak ta bohaterka jest bardzo zdeterminowana i ostatecznie biorąc wszystkie konsekwencje na swoje barki, ucieka. Czy ucieczka potoczyła się tak jak tego chciała, a może coś poszło nie tak?

„Ucieczka z Krainy Czarów” to zupełnie nowa odsłona i ukazanie Królowy Kier zupełnie z innej strony, niż tą, którą zawsze nam przedstawiano. To nie jest zła osoba, która pragnie podbić świat. W tej historii poznajemy zbuntowaną dziewczynę, która chce czegoś więcej niż tylko sianie postrachu i władzy. Przyszła władczyni to przede wszystkim młoda dziewczyna, która tak jak każdy ma jakieś marzenia. Może i była trochę rozpieszczona, ale i dużo od niej wymagano, a przede wszystkim bycia nienaganną. A także posiadania poczucia obowiązku rzeczy, które było bardzo ważne. Cała ta historia zatacza koło, ale nie jest to tak oczywiste na początku, jakby się mogło wydawać.

Książka została bardzo ładnie wydana. Okładka i jej wnętrze są piękne i tylko zachęcają do sięgnięcia po lekturę. Główna bohaterka bardzo charyzmatyczna. Podzielona między tym, co musi, a tym czego pragnie. Jednak jej odwaga imponuje, gdy staje w obliczu wielu niebezpieczeństw. Nie poddaje się i wie, że albo czeka ją to o czym marzy, albo okrutne przeznaczenie. W opowieści nie brakuje znanych nam postaci jak Kapelusznika czy Kota. No i do tego przepiękna sceneria Krainy Czarów. Wielkim plusem tej historii dla fanów klasyka jest fakt, że autorka zachowała te klasyczne elementy ze znanej nam opowieści, widzianą oczami Alicji. Jednak jest coś nowego. Do tego styl powieści jest lekki i bardzo prosty, a jest on skierowany do młodego czytelnika.

„Ucieczka z Krainy Czarów” to przyjemna lektura i zupełnie coś nowego, co wykracza poza oryginalną fabułę. Poznajemy losy przyszłej Królowej w jej niecodziennej podróży, odkrywając to, że aby znaleźć siebie i zrozumieć kim jesteśmy, musimy zrozumieć nasze serce i to, co ono nam podopowiada.